“Çalıştığım iş yerinde belli zorluklar yaşıyoruz. Pandemi için önlem alınıyor ama bu sadece göstermelik.” İzmir’den bir fabrika işçisi pandemi sürecinde çalışma koşullarını yazdı:
“Geçmişinde maddi manevi sıkıntılar çeken, yaptığı iş karnını bile zor doyuran, geleceği ise pamuk ipliğine bağlı bir işçi olarak; nereye gidiyorum, daha neler bekliyor beni diye düşünüyorum. Zaten yaşayabilmek için durmadan soluksuz çalışıyorduk şimdi ise dünyayı saran pandemi dolasıyla nerdeyse sadece karnımızı doyurabilmek için çalışacağız. Kısacası ekmek parasına verilen ücretleri kabul edeceğiz nerdeyse.
Çalıştığım iş yerinde belli zorluklar yaşıyoruz. Pandemi için önlem alınıyor ama bu sadece göstermelik. Servislerde yan yana oturunca bulaşmayan, fabrika içinde dip dibe çalışınca bulaşmayan ama yemekhanede bulaşan, soyunma odalarında bulaşan bir virüs var! İşçinin sağlığı değil patronun cebi düşünülen önlemler alınıyor.
Çalışırken fabrikada her an işsiz kalır mıyız psikolojisi var. Yapılan haksızlıklara karşı konuştuğun zaman seni işten çıkarmakla tehdit ediyorlar. Asgari ücretin üstünde maaş veriliyor ama yaptığın işi düşününce aslında çok daha fazlasını hak ediyorsun. Ama eline 3 kuruş fazla verip susmanı bekliyorlar Hakkını değil kendi belirledikleri maaşı veriyorlar. Doğru düzgün mola yapamıyorsun, gereğinden fazla çalışıyorsun. Soluk soluğa çalışıyorsun ama yine de işten çıkarılmamak için daha çok çalışıyorsun. Kendine, ailene zaman ayıramıyorsun. Kısacası biz ezilen sınıf, maaşlı köleler yaşayabilmek için yaşamadan yaşlanıp ölüyoruz.
Hayatımızı yaşamadan ölmemek için birleşmeliyiz. Bir kişi dünyayı değiştiremez ama birleşirsek bir şeyler yapabiliriz. Bu gidişe dur diyebiliriz. İşçilerin gücü birliğinden gelir.”
